Eindstreep

Ik loop graag hard. Als het lijf het toelaat ook nog eens veel en lang. Hardlopen geeft mij een fijn gevoel, zorgt dat mijn hoofd leeg raakt en houdt me fit. Hardlopen moet ook; soms gaat dat vanzelf, maar ik moet me er ook regelmatig toe zetten. Als je ook regelmatig hard loopt, dan ken je de verschillende fases wel; op gang komen, ritme vinden, er even door zitten, runners high, ‘de man met de hamer’ en ‘op wilskracht’. Niet in elk loopje ga je door al deze fases heen. Bij mij gebeurt dat pas bij afstanden boven de 18K. In een halve marathon zit de ‘high’, als hij komt, ergens tussen de 12 en 16K. De man met de hamer komt eigenlijk altijd; in kilometer 17 of 18. Na ‘de man met de hamer’ komt het dan aan op wilskracht. Je weet dat je het kunt. Je bent in conditie, je hebt de skills, je hebt het al zo vaak gedaan én……….. volgehouden. Als oudere loper ben je ook voorzichtig. In die laatste kilometers ligt een kuitblessure altijd op de loer. En zo’n blessure wil je niet.

Schooljaren lijken voor mij op hardlopen. Mijn werk geeft me een fijn gevoel. Ik heb inmiddels al wat jaren ervaring en weet wat er van me verwacht wordt, wat er komen gaat en, niet onbelangrijk, dat ik het kan. Net als tijdens het hardlopen ga ik gedurende een schooljaar door de verschillende fases. Hoewel schooljaren ongeveer even lang zijn, voelen ze niet allemaal hetzelfde. Het ene schooljaar lijkt op een 5 tot 10K run. Je moet op gang komen en ritme vinden, maar je gaat niet echt stuk want je weet dat de eindstreep nadert. Je hoeft maar even vol te houden. Je bijt je er wel doorheen. Andere schooljaren zijn een lange afstand wedstrijd, die het uiterste van je vragen. Waarin de high zit, de man met de hamer komt en wilskracht je naar de eindstreep brengt. Schooljaar 2019-2020 is zo’n lange afstandswedstrijd in extreme ‘weersomstandigheden’. Dat heeft waarschijnlijk weinig uitleg nodig. De ‘man met de hamer’ kwam voor mij een paar weken geleden, met als hoogtepunt het vergeten van een MR-vergadering. Hij stond in mijn agenda en ik had hem de dagen ervoor netjes voorbereid, maar ik was hem gewoon vergeten. Ik heb me op wilskracht herpakt, extra alert op het voorkomen van ‘blessures’ waar je nog lang last van zult hebben. Om me heen zie ik andere ‘lopers’ waarbij het piept en kraakt. Kinderen die eerst thuis, toen half op school en nu weer volledig de draad moeten oppakken. Ouders die thuis hebben gewerkt, afstandsonderwijs hebben ondersteund en nog veel meer. Collega’s met groepsindelingen, kindbrieven, oudergesprekken, afscheidsperikelen, naar het volgend schooljaar kijken, enz.. En dan wordt het ook nog eens heel warm.

Maar we houden vol want we weten dat we het kunnen en we weten waar de eindstreep ligt. En daar wacht de euforie. De euforie van het weer volbrengen van de uitdaging. De ‘yes, ik heb het weer geflikt’.

Hou vol allemaal. Zet ‘m op.
We zijn er bijna én…………
we liggen op koers van een geweldig nieuw PR!

Paul Verrijdt
directeur
directeur@maria.skipov.nl