LOVE LETTERS FROM ELVIS (1971)

                                    

                                              
Love Letters From Elvis. „Kiedy byłem dzieckiem, panie i panowie,byłem marzycielem". Tymi słowami Elvis Presley zwrócił się do publiczności zgromadzonej 16 stycznia 1971 roku w Ellis Auditorium w Memphis odbierając zaszczytny tytuł Jednego z dziesięciu wybitnych młodych Amerykanów. Wyróżnienie przyznawano osobom zasłużonym w kilku wybranych dziedzinach, takich jak biznes, medycyna czy polityka i reprezentującym jednocześnie najlepsze cechy młodych ludzi na całym świecie. Nagroda została ufundowana przez United States Juniors Chamber of Commerce. „Czytałem komiksy i byłem bohaterem komiksów. Oglądałem filmy i byłem bohaterem filmowym.Więc, każde moje marzenie spełniło się po stokroć. Ci panowie tutaj (w tym miejscu piosenkarz wskazał na pozostałych wyróżnionych, przyp. autor) to ci, którzy się troszczą i są oddani. Zdaję sobie sprawę, że bez tego nie zbudowaliby potęgi(dosłownie królestwa). To nie jest tak dalekie od rzeczywistości.Bardzo wcześnie w życiu nauczyłem się, że bez piosenki dzień nigdy by się nie skończył. Bez piosenki człowiek nie miałby przyjaciela. Bez piosenki droga nigdy by nie zakręciła. Bez piosenki. Dlatego ja wciąż śpiewam piosenki. Dziękuję.Dobranoc". 
                          
W ostatnich słowach swojego przemówienia piosenkarz nawiązał do przeboju swojego wielkiego idola, Roya Hamiltona, „Without A Song"z 1955 roku. „Myślę, że tata byłby zaszczycony gdyby dowiedział się, że Elvis w takim momencie wybrał słowa tej piosenki", powiedział mi przed kilkoma tygodniami syn legendarnego wokalisty, Roy Hamilton Jr. 
                          
	Wraz z Presleyem statuetkę i miano Wybitnego młodego Amerykanina otrzymali również Ron Zielger - sekretarz prasowy Białego Domu oraz asystent prezydenta Richarda Nixona a także profesor kapitan William Bucha - weteran wojny w Wietnamie. 

                          
„W odróżnieniu od wielu innych wykonawców, zarówno tych byłych jaki obecnych, Presley nie może być sklasyfikowany jako'ekscentryczny' lub 'snobistyczny'", zauważono podczas ogłaszania nominacji. „Nigdy nie zapomniał o miejscu swojego urodzenia, Tupelo (w stanie Missisipi), któremu ostatnio przekazał środki na program rozwoju młodzieży". Ponadto członkowie kapituły docenili także zaangażowanie Elvisa w działalność dobroczynną, wspieranie szpitali a także dawanie dobrego przykładu(m.in. poprzez odbycie służby wojskowej) młodym ludziom na całym świecie. 
                          
	Uhonorowanie Presleya a także jego obecność na gali już następnego dnia stały się tematem numer jeden w amerykańskiej prasie. W jednym z artykułów opisujących to wydarzenie autor pokusił się nawet o stwierdzenie, że „dziewięciu z Dziesięciu wybitnych młodych Amerykanów zostało praktycznie zignorowanych przez tłum gdy opuszczali hotel Holiday Inn - Rivermont po spotkaniu obiadowym.Cała uwaga skupiona była bowiem na Elvisie Presleyu, który zajęty był podpisywaniem autografów przez całą drogę aż od chwili wyjścia z drzwi frontowych". 
                          
	Sam zaś Elvis traktował nagrodę jak jedno z najważniejszych osiągnięć i wyróżnień w swojej dotychczasowej karierze. Był z niej dumny szczególnie dlatego, że po raz pierwszy od siedemnastu lat doceniono nie tylko jego dokonania na gruncie artystycznym lecz przede wszystkim to kim był. To jakim był człowiekiem i to co robił dla innych. „Myślę, że był zadowolony z nagrody i był to dla niego zaszczyt", stwierdził w jednym z wywiadów nagrodzony tego samego dnia Ron Zielger.
                          
	Nieco ponad miesiąc po uroczystości z udziałem m.in. przyszłego prezydenta Stanów Zjednoczonych, Georga Busha wytwórnia RCA Victor wypuściła na rynek nowy singiel z piosenkami Elvisa. Na wydanej 23 lutego 1971 roku płycie znalazły się ballada w stylu gospel,„Where Did They Go, Lord" (oryginalnie nagrana przez Dallasa Fraziera) oraz nowa (w niczym nie przypominająca swojego pierwowzoru) wersja przeboju Tony Bennetta z 1953 roku, „Rags To Riches". 
                          
Obie piosenki zostały zarejestrowane podczas krótkiej sesji nagraniowej z 22 września 1970 roku. Nagrania odbyły się, podobnie jak w czerwcu, w Studio B w Nashville, a ich celem było uzupełnienie materiału na płytę długogrającą z utworami country (decyzję ojej wydaniu podjęto spontanicznie podczas czerwcowego „maratonu"w Studio B).