Naomi had als tiener vier jaar lang last van een depressie: 'Niemand om mij heen wist ervan'

Omdat zoveel jongeren psychisch in de knel zitten, delen we deze week elke avond een verhaal van een jong iemand die te maken heeft of heeft gehad met een mentale ziekte. Vanavond vertelt WENDY-redacteur Naomi (20) haar verhaal over de tijd dat zij leefde met depressieve gevoelens.

Mijn oude dagboek ligt in de onderste la van mijn kast. Ik heb er al lang niet meer in gekeken. Ik sla het dagboek met de zwarte kaft met gekleurde vlinders erop open en begin te lezen. Op 25 maart 2014 vind ik mijn eerste depressieve tekst. “Soms heb ik de neiging om zelfmoord te plegen of wil ik me met een mes snijden. Ik maak me druk om niks als ik het met anderen vergelijk. Ik denk vaak dat ik depressief ben. Een tijdje geleden heb ik zo’n test gedaan op internet en daar stond dus ook dat dat waar is. Maar even hé ik zou nooit zelfmoord plegen, durf ik toch niet.” Het startpunt van mijn depressie.

Pispaaltje

Als twaalfjarige, net beginnende puber, kom ik in de eerste klas. Onzeker was ik altijd al, want op de basisschool werd ik al als pispaaltje gezien. Ik was iemand die makkelijk te pakken was, omdat ik niet voor mezelf op kon komen. De spanningen liepen hoog op toen ik in eind van de eerste klas werd gepest. Pesten vind ik altijd een lastige benaming. Wanneer noem je iets pesten? Meestal zie je iemand voor je die dan of in elkaar geslagen wordt of iemand die uitgescholden wordt. Bij mij was dat niet zo. Ik lag prima in de groep, maar sommigen zeiden nare dingen, waardoor ik me gekleineerd voelde. Zelfs door de persoon die ik het meest vertrouwde. Ik dacht dat het ‘normaal’ was.

De eerste depressieve gevoelens

Een jaar later ging het steeds slechter met me. Ik had het gevoel dat ik nergens echt mezelf kon zijn en kreeg twee gezichten, wat ertoe leidde dat ik op een gegeven moment zelf niet meer wist of ik nou echt moest lachen of ik gewoon meedeed met de rest. Als puber begin je jezelf te ontwikkelen en jezelf te vinden, maar ik had geen idee wie ik nog was. De twijfels over mijn identiteit resulteerde in onzekerheid. Op een gegeven moment kon ik niet eens meer in de spiegel kijken, omdat ik zo erg walgde van mezelf. Het was niet meer dat ik een beetje onzeker was over die ene puist of vetje. Ik kon beter niet meer bestaan. Ik was niet goed genoeg voor mezelf en niet voor anderen. Waarom zou ik anders gepest worden?

Hoogsensitief

Het was genoeg, mijn ouders begonnen aan mij te merken dat er iets aan de hand was. Ik moest het aan iemand vertellen. Na twee jaar kwam ik in contact met een psycholoog. Ik begon mezelf meer te begrijpen en zij legde mij ook uit dat ik hoogsensititief was. Van haar kreeg ik tools om verder te gaan. Door de tools konden sommige dingen een plekje krijgen. Doordat ik geen klik voelde met mijn psycholoog wilde ik niet meer door haar geholpen worden. Ik had het gevoel dat ik het zelf moest doen.

Niet goed genoeg

Ondanks de hulp van mijn psycholoog, gingen mijn gedachtes door. Mijn frustratie over het leven bleef niet bij de negatieve gedachtes. Om alles te vergeten begon ik mezelf te slaan, eerst op mijn benen, omdat je dat niet snel zou kunnen zien. Later vol in mijn gezicht. Even later had ik dan al spijt, want wat zouden mensen denken als ik straks een rode plek op mijn wang had? Moest ik dan gaan uitleggen dat ik mezelf sloeg? Dat nooit. Niemand mocht hierachter komen. Ik schaamde mezelf diep en de enige die van mijn depressie wist was mijn dagboek. Je hoort vaker dat mensen aan zelfbeschadiging doen, maar dan in de vorm van snijden. Ik wilde zo graag dood voor mijn gevoel, maar snijden durfde ik nooit. Omdat ik toch niet dood wilde. Snap jij het nog? Ik kon mijn gevoelens niet meer aan, maar wilde blijven vechten. Want dit was toch niet het enige wat het leven mij te bieden had? Suïcidale gedachtes had ik wel, maar zoals ik jaren geleden in mijn dagboek schreef, dat durfde ik toch niet uit te voeren.

Veerkracht

Online kwam ik in contact met andere meiden van mijn leeftijd die dealden met deze problemen. Ik begon het gevoel te krijgen dat ik niet alleen was. Vraag me niet hoe, maar uiteindelijk ging het steeds beter met mij. Mijn eindexamen op mijn middelbare school haalde ik niet, waardoor ik naar de vavo ging. Want een jaar langer op die middelbare school, zou ik misschien niet overleven. De beste keuze die ik ooit heb gemaakt. Van onzeker meisje dat nooit zichzelf durfde te zijn, begon ik helemaal opnieuw. Het was blanco, niemand kende mij hier. Ik ontdekte wat mijn sterke en zwakke punten waren, wie ik echt was en wat ik uit wilde dragen naar de buitenwereld. Mijn depressieve gevoelens namen langzaam af en ik genoot volop van het leven.

Terugblik

Inmiddels ligt mijn depressie drie jaar achter mij. Het is raar om te zeggen, maar misschien ben ik ergens blij dat ik zo’n diep dal in mijn leven heb gehad. Als ik terugkijk op die vier jaar, heeft het mij ook enorm veel gebracht. Het is een periode die ik nooit zal vergeten, want wat heb ik gevochten om te komen waar ik nu ben.