Verona van de Leur: Ik moest het perfecte plaatje zijn

I Gij zult geen andere goden voor mijn aangezicht hebben

“Thuis werd er niks aan godsdienst gedaan, maar ik ging wel naar een protestantse basisschool waar ik naar bijbelverhalen luisterde en playbackte als er psalmen werden gezongen. Ik vond dat hele geloof toen niet zo interessant, maar dat had ook met turnen te maken. Ik was alleen maar met die sport bezig; er was in mijn hoofd geen ruimte voor andere dingen. Er is vast meer tussen hemel en aarde... Misschien moet ik me daar toch nog eens in gaan verdiepen als ik wat ouder ben.

II Gij zult u geen gesneden beeld maken noch enige gestalte van wat boven in de hemel, noch van wat beneden op de aarde, noch van wat in de wateren onder de aarde is

“Turnster ben je 24/7, in alles wat je doet of denkt. In die zin zou je het een vorm van afgoderij kunnen noemen. Of je nou geblesseerd bent, uitgescholden of gekleineerd wordt: je gaat door. Ik telde zelfs hoe vaak ik de trap op- en afging, omdat ik niet te moe mocht worden voor een zware oefening later die dag, ik telde de calorieën, dronk niet te veel water als ik de weegschaal op moest.

“Ik hoorde laatst één van drie turnsters bij ‘Op1’ (op 27 juli waren Marinka van Apeldoorn, Loes Linders en Stephanie Tijmes te gast naar aanleiding van een interview in het Noord Hollands Dagblad waarin turntrainer Gerrit Beltman bekende dat hij tijdens zijn carrière veelvuldig grensoverschrijdend gedrag had vertoond, AV) vertellen dat ze zich vier keer per dag moest wegen, punt. Ik zat bijna naar het scherm te schreeuwen: ga door! Zeg dat je daar in je ondergoed staat, in een kleine ruimte, zonder camera’s, bekeken door de strenge ogen van een coach die jouw carrière kan maken en breken, zég het! Veel turnsters zijn bang om hun mond echt open te doen. Je maakt deel uit van een soort sekte en je gaat echt geloven dat het normaal is wat er om je heen gebeurt.

“Ik heb in 2011 al verteld (in een interview voor het tijdschrift Helden, AV) dat mijn hoofdcoach, Frank Louter, grensoverschrijdend gedrag had vertoond, maar nee, daar was volgens hem helemaal geen sprake van geweest. Onlangs is hij op non-actief gesteld, maar het zal me niets verbazen als hij na het onderzoek van de KNGU (Koninklijke Nederlandse Gymnastiek Unie, AV) gewoon door mag gaan met zijn werk. Het onderzoek wordt namelijk uitgevoerd door de KNGU zelf, dus de uitkomst laat zich raden: ‘Jullie hebben het verkeerd begrepen, dat is jullie gevoel, de coaches zijn echt veranderd’. Of dat laatste zo is, kan ik niet zeggen, maar ik ben niet vergeten wat mijn coaches mij hebben aangedaan. Voor zo iemand als Frank Louter past maar één straf: zijn licentie moet hem voorgoed worden afgenomen.”

III Gij zult de naam van de Here, uw God, niet ijdel gebruiken

“Mijn ouders waren heel strikt. U zeggen, met twee woorden spreken, niet vloeken. Ik moest het perfecte plaatje zijn en ik denk dat ze me ook heel lang – toen ik nog braaf luisterde en als turnster topprestaties leverde – zo hebben gezien. Hoe ze me nu zien? Geen idee. Zo’n tien jaar geleden, tijdens het laatste contact met mijn ouders, noemde mijn moeder me nog een hoer en schreeuwde ze dat ik nooit geboren had moeten worden.”

IV Gedenk de sabbatdag, dat gij die heiligt, zes dagen zult gij arbeiden en al uw werk doen; maar de zevende dag is de sabbat van de Here uw God, dan zult gij geen werk doen

“Waddinxveen was, zeker in mijn kindertijd, echt een dorp. Op zondag trok er een hele stoet in het zwart geklede mensen aan ons huiskamerraam voorbij. Allemaal naar de kerk. Soms zwaaide ik naar een kindje uit mijn klas. Veel meisjes uit mijn turngroep mochten op zondag ook niet trainen. Ik wel. Ik was altijd aan het trainen. Ik weet niet eens wat zondagsrust is. Of vakantie! Vorig jaar besloten mijn vriend en ik om een tijd met de camper door Europa te gaan reizen. Ik ben tijdens mijn turncarrière in allerlei steden geweest, maar ik heb vaak alleen de sporthal gezien. Eindelijk een periode rust. En toen kwam corona. Samen met nog een paar andere plannen – de ‘Simply Verona Theatertour’, de lancering van mijn autobiografie ‘Simply Verona’ die nu alleen als e-book verkrijgbaar is, een nieuw fotoboek en nog veel meer – is dus ook dit idee voorlopig on hold gezet.”

V Eer uw vader en uw moeder

“Tot mijn zesde, zevende vond ik het nog leuk om te gymmen, maar toen ik eenmaal was gescout en turnster werd, ging het de mist in. Ik begon al snel speldenprikjes te geven: ik vind het niet fijn, mag ik alsjeblieft stoppen? ‘We hebben al voor het hele jaar betaald’, zeiden mijn ouders dan. Of: ‘Volgens de coach kan je nog meer medailles winnen’. Rond mijn zestiende vonden ze dat ik een grote mond had en werd ik voor straf steeds vaker naar mijn kamer gestuurd. Er ontstond een scheur die almaar groter werd. Er was voortdurend frictie, we konden niet meer normaal met elkaar communiceren.

“In 2002 werd ik gekozen tot Sportvrouw van het Jaar, door een blessure miste ik de Olympische Spelen van 2004, maar in 2007 lukte het me om voor de vierde keer Nederlands kampioen te worden. Al die tijd wist ik dat ik op een dag zou moeten zeggen dat ik ging stoppen met turnen, maar ik wist ook dat dan de hel zou losbreken. En dat gebeurde. Ze konden, ze wilden het niet geloven.

“Ik denk dat we elkaar misschien wel weer hadden teruggevonden als ik niet in april 2008 dat ene telefoontje van de accountant had gekregen. Hij kon mijn vader, die al mijn zakelijke belangen behartigde, niet bereiken en vroeg of ik hem de gegevens van de laatste kwartalen kon overhandigen. Mijn vader zei dat hij niet alle papieren meer had, dat er niet zo veel meer over was, maar toen ik voor het eerst die cijfers onder ogen kreeg, dacht ik: als dit het bedrag is voor één kwartaal, hoeveel is er dan in het verleden binnengekomen? Ik bekeek de boekhouding en vroeg mijn vader om een uitleg. Die gaf hij niet. Ik stelde een lijst op van bedragen die ik terug wilde hebben. ‘Je krijgt helemaal niks’, zei hij, ‘voor mijn part stap je naar de rechter’. Dat heb ik gedaan. Het proces duurde een paar jaar.

“Rond die tijd had ik ook mijn vriend, Robbie, leren kennen. Mijn ouders waren het niet met mijn keuze eens. Mijn vader had ‘onderzoek’ naar hem gedaan en ontdekt dat Robbie een crimineel verleden had. Ze gaven hem overal de schuld van; zelfs het idee om te stoppen met turnen kwam zogenaamd van hem. Ik koos onvoorwaardelijk voor mijn vriend, zei dat ik bij hem ging wonen, maar de waarheid was dat we geen geld, geen werk en geen onderkomen hadden. Iedere avond parkeerden we ons autootje op een andere plek, steeds min of meer op de vlucht voor de politie omdat het nu eenmaal verboden is om op die manier de nacht door te brengen.

“Na twee jaar zwerven, leek er een verandering van de situatie op komst: de rechter gaf me gelijk en bepaalde dat mijn vader 90.000 euro moest terugbetalen. Er werd beslag gelegd op zijn loon, zodat hij me iedere maand een bedrag kon overmaken. Tijdens die rechtszaak heb ik momenten gehad waarop ik het sneu vond voor mijn ouders, maar ik wist ook dat ik me die emotie niet kon veroorloven. Het was in zekere zin net zoiets als een turnwedstrijd: je gaat ervoor. Het heeft geen zin om je halverwege de balk af te vragen waar je eigenlijk mee bezig bent. Door het proces ben ik mijn hele familie kwijtgeraakt. Iedereen zegt dat ik mijn ouders dit niet had mogen aandoen. En ik denk alleen maar: hoe konden jullie me zo voorliegen, zo huichelachtig zijn?

“Het komt nooit meer goed tussen ons. Dat hoeft ook niet. Volgens mij hebben ze ooit in een interview hetzelfde gezegd. We leven ieder ons eigen leven. We bestaan niet meer voor elkaar.”

VI Gij zult niet doodslaan

“Tijdens mijn turncarrière had ik al eens aan zelfmoord gedacht, maar in 2010, toen de rechtszaak tegen mijn ouders speelde en er aan mijn situatie als dak- en thuisloze ook geen einde leek te komen, heb ik een keer letterlijk staan aftellen op het perron van een treinstation: 5, 4, 3... ik zou in één keer overal vanaf zijn, niemand zou me missen... 2, 1... de trein naderde, ik leunde al een beetje voorover... maar ik bleef staan, geen idee waarom. Ik voelde me ook niet opgelucht omdat ik niet was gesprongen, al weet ik nu wel dat dit het moment was waarop ik het dieptepunt van mijn leven had bereikt.”

VII Gij zult niet echt breken

“Robbie en ik kwamen in 2011 in contact met een bedrijf dat met erotische modellen en webcams werkte. Het idee was dat ze mijn gezicht zouden gebruiken om kijkers te lokken, maar het was ook mogelijk om zélf achter zo’n webcam te gaan zitten. Dat zou veel meer geld opleveren. We hadden geen cent meer; dit leek de manier om uit die financiële ellende te komen. Ik werd webcamgirl, begon een eigen bedrijf en zou later ook samen met Robbie pornofilms gaan opnemen. Ik had veel meer geld kunnen verdienen door naar Amerika te gaan en daar films te maken met Amerikaanse pornosterren, maar ik heb het altijd als een vorm van ‘huwelijkse trouw’ gezien om het alleen met hem te doen. We hebben in feite ons privé-seksleven online gezet.

“Vorig jaar heb ik een punt achter mijn carrière als webcamgirl gezet. Ik doe nog wel fotoshoots maar ik ga niet meer naakt en er komen ook geen nieuwe pornofilms meer bij.

“Ik begrijp wel dat niet iedereen het leuk vind wat ik heb gedaan, maar ik moet je eerlijk zeggen dat ik me daar weinig van aantrek. Voor mij was dit werk ook een bevrijding. Als turnster trok ik me alles aan. Ik deed zo mijn best en nóg was het niet goed. Als webcamgirl kreeg ik alleen maar complimenten en maakte ik iedereen, voor even, gelukkig.”

VIII Gij zult niet stelen

“Op een dag, in het voorjaar van 2010, kwam ik tijdens het fotograferen van een zwanenfamilie – op het parkeerterrein waar wij de nacht hadden doorgebracht – een stel tegen dat overduidelijk overspel pleegde. Ze waren één voor één komen aanrijden, de man was bij de vrouw in de auto gestapt en daar waren ze meteen aan de gang gegaan. Ik wás al aan het fotograferen, dus ik ging er gewoon mee door. Het is lastig om terug te halen waarom ik dat deed. Het had zeker te maken met een gevoel dat het geluk van twee gezinnen op het spel stond, ik voelde een raar soort woede opkomen: dit hoort niet. Toen ze klaar waren, ben ik die vrouw naar haar huis gevolgd. Daar heb ik haar aangesproken en de beelden op mijn digitale camera laten zien. Eerst ontkende ze, daarna vroeg ze of ik soms geld van haar wilde. ‘Geef me maar 1000 euro’, zei ik, maar ze draaide zich gewoon om en liep weg.

“Ik hoorde niets meer tot we, een paar weken later, met veel geweld door de politie werden opgepakt. Ik dacht dat het om winkeldiefstal ging – we hadden weleens iets te eten gestolen om in leven te blijven – maar er bleek aangifte van afdreiging, een soort poging tot chantage, te zijn gedaan. Later kwam daar nog bij dat er op mijn in beslag genomen laptop kinderporno was aangetroffen. Mijn advocaat kon bewijzen dat de computer op het moment dat de foto’s gedownload werden niet in mijn bezit was geweest waardoor die aanklacht kwam te vervallen. 

“Afdreiging werd wel bewezen waardoor ik 72 dagen in de gevangenis heb doorgebracht. Die straf was terecht. Wat ik van dit hele verhaal het ergst vind, is het ‘nieuws’ over de kinderporno. Dat staat zó ver van me af en toch zullen mensen zich die aantijging altijd blijven herinneren. Ik heb gestolen, ik heb geprobeerd mensen te chanteren, allemaal waar, maar ik walg van seks met kinderen en ik heb daar helemaal niets mee te maken gehad.”

IX Gij zult geen valse getuigenissen spreken tegen uw naaste

“Als webcamgirl moet je de dingen vaak mooier maken dan ze zijn. Stel, jij bent m’n klant en je vraagt me of ik dit of dat ook lekker vind, dan zeg ik natuurlijk jaaa! – ook al vind ik er niks aan – omdat ik wil proberen jouw fantasie nóg spannender te maken. In feite heb ik tijdens het turnen al geleerd hoe ik mensen om de tuin moet leiden. Na de uitvoering ging ik met een big smile voor de jury staan, ook al deed alles zeer en was ik doodzenuwachtig: ik moest sterk zijn en ik mocht geen emotie tonen.

“Er zijn best veel overeenkomsten tussen die twee beroepen: ik moet in allebei de gevallen een performance leveren en kennelijk vindt iedereen het leuk om te zien hoe lenig ik ben.”

X Gij zult niet begeren uws naasten huis; gij zult niet begeren uws naasten vrouw, noch zijn dienstknecht, noch zijn dienstmaagd, noch zijn rund, noch zijn ezel, noch iets dat van uw naaste is

“Er zijn momenten geweest – zeker rond Kerstmis, als we langs huizen met versierde bomen reden – waarop ik erg jaloers kon zijn: een eigen huis, gezelligheid, een gezin. Dat wilde ik ook. Ik heb het huis, voldoende geld op de bank en ik ben heel gelukkig met Robbie, maar... ik heb heel lang een kinderwens gehad. Dat is misschien wel het moeilijkste besluit in mijn leven geweest: ik wist dat ik, door in de porno-industrie te gaan werken, nooit meer aan kinderen zou kunnen beginnen. Ik schaam me niet voor wat ik heb gedaan, maar het zou niet hún keuze zijn; dit is niet de bagage waarmee ik mijn kinderen zou willen opzadelen.”

Arjan Visser interviewt iedere twee weken iemand aan de hand van de Tien Geboden.