Direct naar artikelinhoud
Opinie

‘Juist deze stad moet de onderwijsproblemen kunnen oplossen’

De dochter van Xander Esser zit op school in Osdorp. Zij moet straks, net als duizenden andere leerlingen in Nieuw-West, tot zijn grote ergernis een week thuisblijven.

‘Juist deze stad moet de onderwijsproblemen kunnen oplossen’
Beeld ANP

Maandag kreeg ik een brief van de directie van de basisschool van mijn dochter. Erin werd verzocht ­binnenkort alle kinderen een week lang thuis te ­houden. Ik heb de exacte getallen niet paraat, maar dit betekent dat duizenden kinderen in Nieuw-West, verspreid over zestien basisscholen, een week lang thuis moeten blijven. Of de duizenden ouders dat even met hun werkgevers willen regelen alstublieft.

Als je zelf kinderen hebt die naar school gaan, worden alle verhalen over de toestand in het onderwijs pijnlijk zichtbaar. Leraren vertrekken uit de lastige wijken buiten de Ring, en ­kiezen een school in hun woonplaats buiten de stad. Of ze kiezen een school binnen de Ring, die dankzij een hoge ouderbijdrage de scherpe randjes van het landelijk probleem nog wat kan bijschaven met bijvoorbeeld extra onderwijsassistenten.

In Osdorp let ik als ouder op de kinderen ­tijdens de overblijf, anders hebben de onder­wijzers zelf geen pauze. En als een onderwijzer ziek is, blijven de kinderen thuis, daar kijkt al niemand meer van op. Tenminste één Amsterdamse basisschool zag zich ondertussen al genoodzaakt de deuren te sluiten en maakte het probleem daardoor ongewild bij omlig­gende scholen groter.

Onorthodox

En nu is de situatie in Nieuw-West dus zo nijpend dat zestien scholen hun leerlingen een week naar huis sturen, in een poging zelf een oplossing te zoeken voor een probleem dat de landelijke politiek al jaren zag aankomen en liet liggen.

Het nieuws werd terecht al gretig opgepakt door diverse media, waar te lezen valt dat de Onderwijsinspectie gaat onderzoeken of dit wel kan. Serieus? Mag ik een teiltje? Ik heb het antwoord alvast: nee, dit kan zo niet. Maar ­aangezien de landelijke politiek zich afzijdig houdt en de Onderwijsinspectie ondertussen de symptomen onderzoekt, verzoek ik U als Burgemeester en Wethouders een begin te maken met een oplossing voor dit probleem in onze stad.

De huidige aanpak werkt niet. Bouw huizen voor onderwijzers. Zorg dat salarissen van Amsterdamse onderwijzers beter zijn dan die van hun provinciale collega’s. Verbeter de bereikbaarheid. Verruim subsidieregelingen. Schop tegen schenen als het moet, gooi wat ­heilige huisjes omver.

Wij zijn Amsterdam, een stad waarvan verwacht mag worden dat die onorthodoxe op­lossingen vindt voor moderne problemen. Als wij dit probleem weten te keren terwijl we links en rechts wat moeten ingaan tegen landelijk beleid, wil ik nog zien welke minister ons ter verantwoording komt roepen.

We kunnen tenslotte weinig verwachten van het kabinet van Rutte, onder wiens bewind we eraan gewend zijn geraakt dat achter vrijwel ieder onderdeel van de (semi)publieke sector de toevoeging -crisis wordt geplaatst. Woon-, zorg-, bouw-, klimaat-, stikstof-, vervoers-, ­pensioen- en in dit geval dus de onderwijs­crisis.

Smeltkroes

Veel van die crises zijn het gevolg van landelijk beleid en ook voor de cao van onderwijzers kijkt iedereen naar de minister. Maar kunnen we het erover eens zijn dat de gevolgen ervan vooral in de buitenwijken van onze stad gevoeld worden? Kunnen we dan alstublieft besluiten er in Am­sterdam iets aan te gaan doen?

Dit is een prima moment om als progressieve stad het voortouw te nemen en maatregelen te nemen die onze kinderen en daarmee de hele stad helpen. Die Amsterdamse smeltkroes van culturen waar we zo trots op zijn, bevindt zich vooral hier, buiten de Ring. En het zijn de kinderen van nu die moeten zorgen dat de problemen van de toekomst worden opgelost. Zullen we ze dan tenminste allemaal van degelijk onderwijs voorzien?